سی دقیقه بامداد

چند وقت پیش فیلم سی دقیقه بامداد (Zero Dark Thirty) به کارگردانی کاترین بیگلو رو دیدم. این فیلم به شکلی مستندگونه و در یک دوره تاریخی 8 ساله (از سال 2004 تا 2011) به موضوع شکار بن لادن می‌پردازه. فیلمی دو ساعت و نیمه که در عین تعدد لوکیشن و وجود المان‌های مختلف و تا حدودی جدا از هم تونسته پیوستگی و تطبیق خوبی در مسیر داستان و هدف نهایی که شکار بن لادن هست رو برقرار کنه. با وجود طولانی بودن فیلم، کشش داستان و مدل ارائه اون باعث نشده که بیننده دچار خستگی بشه. بازسازی تصویری وقایع هم تا حدود زیادی خوب و منطبق بر واقعیت بیرونی بوده. البته خود خانم کاترین بیگلو (که همسر جیمز کامرون هست) گفته بود که به اسناد CIA دسترسی نداشته، اما به نظر میرسه یه کمی دسترسی داشته دیگه!

خط روایی داستان از نگاه یک خانم عضو سازمان جاسوسی آمریکا هست که با تلاش‌های ایشون حرکت CIA از خط شناسایی عملیات‌های بعدی القاعده به خط شکار بن‌ لادن تغییر پیدا میکنه و دست آخر تلاش‌های این خانم با وجود شکست‌های فراوان به نتیجه میرسه و بن لادن در یک عملیات کماندویی کشته میشه.

البته پس از دو ساعت و نیم داستان پر کشش و جذاب، کشته شدن بن لادن به هیچ وجه حماسی جلوه داده نمیشه و چند دقیقه پایانی فیلم در یک سکوت مرموز و آرام به نمایش در میاد. مثل آرامش آدم  یک ساعت بعد از امتحان قبلی و دو روز قبل از امتحان بعدی! این عدم نگاه آخرالزمانی به موضوع مهم شکار بن لادن، به عنوان یکی از کابوس‌های دهه اخیر جهان، از نقاط قوت فیلم به شمار میاد. چون شاهد هستیم که مرگ بن لادن هرچند کلیت القاعده رو دچار چالش کرد و به ضعف کشوند، اما مانع استمرار اعمال تروریستی از جنس بن لادنی نشد.

یکی از نکات جالب این فیلم از دید بیننده ایرانی، نقش‌آفرینی کوتاه همایون ارشادی در یکی از سکانس‌های فیلم هست.