یک آشنای صاحب دل، یک روح دردمند را از تنهایی به در می‌برد و یک شهر جمعیت بددل و بی‌درد که بر او انبوه می‌شوند، او را به تنهایی و بی‌کسی می‌کشانند.
(نامه‌ها، دکتر علی شریعتی)