نوستالژی همه تاریخ

نوای بنان، نغمه نوستالژیک همه تاریخ است. با همه گرد و خاک روزمرگی زندگی و سال‌های عمر که بر چهره‌اش میشینه، هیچ وقت قدیمی و کهنه نمیشه. درست مثل شعر شیخ اجل که سهل و ممتنع است، صدای بنان هم قدیم و هم جدیده. در عین عطر خوش‌بوی دیوار کهنه کاه‌گلی نم‌خورده‌ای که میده همیشه تازه هست. همیشه نوای دلت رو می‌تونه رنگ‌آمیزی کنه و هوای دلت رو صدا باشه. بنان رو فقط باید گوش داد. حتی نمیشه توصیف کرد و یا ارزشگزاری کرد. همون شکلی که صدای قلبت رو نمیتونی هیچ وقت به کلمه بکشی، این صدا رو هم نمی‌تونی هیچ وقت به اسارت کلمه بکشی…

آواز بنان رو باید فقط گوش داد و گوش داد و گوش داد. کلمه‌ها همه به شکل ابر و بادی خوش‌رنگ همه نوستالژی‌ها و نوای دلت رو جلوی چشمت به تصویر میکشن…