قبلتر ها همش فکر میکردم هر کی که آهنگهای جینگیلی مستون گوش میده حتما خیلی باید سرخوش و بیغم باشه. آخه این آهنگها کجا و آهنگهای ثقیل و پرمحتوا و روشنفکرانهای که ما گوش میدیم کجا؟!!!
اما باید اعتراف کنم که جدیدا متوجه شدم که یه وقتایی اینقدر حال آدم افتضاح میشه و آمپر افسردگی به وضعیت بحرانی میرسه که حتی خود آدم هم میترسه و نمیتونه به خودش دروغ بگه و باید یه کاری بکنه تا از این نقطه جوش فاصله بگیره. یکی از بهترین راهها هم همون آهنگهای جینگیلی مستونی هست که تا قبل از این اخ و پیف میکردیم!
استاد شهرام شبپره که واقعا فوق تخصص الکی خوش کردن حال آدمها رو داره و واقعا باید جلوش کلاه از سر برداشت! البته آهنگهای عصر طلایی آقامون شهرام اثرگذاری بیشتری داره. یکی دیگه از اون آدمهایی که توی یک ژانر دیگه این وظیفه خطیر رو به خوبی بر دوش گرفته و الحق خوب هم از پسش بر اومده احمد آزاد هست.
آهنگهای احمد آزاد مثل ساقی، پیرهن صورتی، پیاله، حالا حال دلم رو بیا ببین یا باقی آهنگهای این مدلی رو برای این دورههایی که آژیر قرمز حالتون به صدا در میاد، تجویز میکنم!
البته قبل از هر چیز مهم اینه که دست از رودروایسی با خودتون بردارین و دل بسپارین به این آهنگهای جینگیلی مستون!